“Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir anın
Parçalanmaz akışında.” *

( Yedi yaşındayım, sıcak bir Ağustos akşamı, annemin ve benden yedi yaş büyük kardeşimin önünde, hızla koşmaya başlıyorum. O sıralar yeni çıkmış bir çikolatayı, bakkal kapanmadan almam gerek! Bana karşı esen rüzgarın uçuşturduğu uzun saçlarımla, kendi kendime, daha hızlı, daha hızlı diyor ve sadece yere bakarak, gittikçe süratimi arttırıyorum. Kısa bir süre sonra ayaklarımın yerden kesildiğini hissediyorum ve sonrası gözlerimi açtığım, düştüğüm yere çok yakın bir doktorun evi. O andan bu tarafa doğru sanki koşmaya devam ediyorum. Zamanı kavramaya çalışıyorum, ama nafile, hepsi geçmişte hapsedilmiş anılar. Ta ki bu günlere seneler sonrasına varıncaya kadar. Biliyorum ki, bu hızla devam edeceğim. O yüzden, artık ne kadar hızlı gitsem de, gözlerim hep açık ve etrafa bakıyor. Çünkü, bundan böyle bir yer ya da bir şey değil peşinde olduğum. Arzum, bütünsel zamanın dışında ve anın içinde kalabilmek. )

*Ahmet Hamdi Tanpınar