Kış ayında açan çiçekleri severim. Gülümseyen bir yüz gibi gelirler bana; buz gibi havada içimi ısıtan birer mucizedir hepsi. Sanki statükoya kafa tutan, yalnız ve mahzun birer kahramandırlar. Direnirler soğuk rüzgârlara, fırtınalara ve güneşsizliğe. Bu, adeta bir meydan okumadır. “Ben buradayım, ne olursa olsun, istediğimde başarırım her şeyi,” diyen bir güç ifadesi taşır. “Olmayacak, olmaz,” diyenlere verilecek en güçlü cevap niteliğinde…

Yılın her zamanında durmadan çiçek açan, sapsarı rengiyle insanın içini ısıtan Sarı Çalı Papatyası, mesela… Kendine bulduğu bir karış toprağın üzerinde, görenleri şaşırtan ve umudu aşılayan o eşsiz çiçek. Sanki “Olmaz” denilen ve sana dikte edilen her şeyin, aslında istediğinde mümkün olabileceğini anlatıyor gibidir.

Bana “umudu anlat” deseler, tek bir cümle söylerim:
Kışın açan umut çiçekleri.