Ve Düşer İlk Çınar Yaprağı… Süzülerek iner aşağıya doğru, tam yere ulaşacakken rüzgar uzaklaştırır senden onu. Hüzün, özlem, bütün duygular birbirine karışır. Kaybolursun düşüncelerinde; o küçük, sararmış yaprağın arkasından bakarken. Hatıralar bir bir gelir aklına. Kendiliğinden yüzünde bir gülümseme, bazen de göz pınarlarında ıslaklık hissedersin. Geçmiş yazlar, hep o yaprakla uzaklaşmıştır ve bu yaz da […]
Kaybolur ışık ve karanlıkla birlikte çöker hüzün. Kargaşa yayılır beyninin tüm kıvrımlarına. Aslında düşünmek bile istemezsin; yorgundur zihnin. Elinden kayıp gidenler içini dağlar, özlem duyarsın. Hayatın anlamını yeniden sorgularsın, bir sonuç alamayacağını bildiğin halde. İnsan olmanın getirdiği karmaşa, o beyin dediğimiz gizemli sinir ağı, kedinin fareyle oynadığı gibi oynar seninle. Bir yandan yanan Türkiye’nin yeşil […]
( 3.155.000.000! Yaklaşık olarak elimizde olan saniye; eğer yüz sene yaşarsak. 52.600.000 dakika ve 876.000 saat. Farkında mıyız? Ben değildim mesela. Sanki bildiğimiz, anlamaya çalıştığımız ve şu an içinde olduğumuz yaşamın bu kadar kısa olabileceğinin. Bizim kurguladığımız zaman ile hesaplarsak maalesef böyle. Yoksa, zaman ve mekan dışında sonsuz bir ruhu düşünerek bakarsak, bitmeyen bir devinim. […]
Önce yavaş yavaş geçer zaman, bu sırada olabildiğince çok şey ilgini çeker, hepsine meyledersin; ta ki seni yeterince büyüdüğünde sahneye çıkaracak olanı bulana kadar. Sonra oyunlar, okul, arkadaşlıklar ve sıcak havalardaki dondurmalar yok olur. Hızlanır sahip olduğun yaşlar. Ardı sıra gelir günler ve bir bakmışsın koca bir adamsın artık. Elinde olanlar, kaçırdıkların ve pişmanlıklarınla beraber. […]
( Sokakta yürürken, okşamak bir köpeğin başını, ama öyle içtenki, onun gözlerinde ki huzuru görmeli insan. Zorluk çeken bir ele uzanmak, hiçbir karşılık düşünmeden. Selam vermek tanımadığın kişilere, tertemiz traşlı yüzünden gülümsemeyi eksik etmeden. Sevdiklerinin her daim yanında olmak, iyi günde ve zor günde. Hiç görmediğin diyarlara, bir şeyler yapmak için ulaşmaya çalışmak, öylesine çoşkulu […]
( Gecenin içinden geçip aydınlığa ulaştığımızda, gerçeğin bu olduğunu düşünürüz. Halbuki gerçek karanlıktır! Tıpkı, gözümüzü kapattığımızda gördüklerimizin rüya, evrenin simsiyah bir boşluk ve ışığın sadece bir illüstrasyon olduğunu bildiğimiz gibi… )
( Rutinden, her zamanki görünürlükten çıkmak gerekir bazen, yenilenmek, geçmişten biriktirdiklerinle yüzleşmek ve yepyeni bir sayfa açmak için. Ara vermek! Belki her gün yaptıklarına bir süreliğine; belki de olduğun yerden uzaklaşmak, özlemek ve özlenmek üzere. Kısa da sürer, kimi zaman da uzun. Zamanın göreceliği herkese başka hissettirir geçen süreyi. Tekrar bir araya gelmek, unutturur araları. […]
( Bardaktan boşanırcasına yağan yağmur, ipek kadar yumuşak ve mücevher gibi parlayan kumsaldaki yaz, sevdiklerinle geçirdiğin anlar ve ömür… Her şey biter! Bildiğimiz kadarıyla, var olan her şey. Semavi dinlere göre hiçbir zaman bitmeyecek olan, ruhumuzun, yaşamdan sonra ulaşacağı yer. Yani ahiret. Bazılarına göre ise, sadece bir kez varız ve sonrası yok. Asıl olan bir […]
( Mayıs’ da güneş parlak gözükür. Yeşil canlı, deniz duru ve o yağmurlar. Gökyüzünden gelen sonsuz su, sanki ruhumuzu yıkar. Kışın ağırlığını, kederi ve kaybedişleri unutturur. Sokaklarda gelecek endişesinden bihaber koşuşturan çocuklar, yedikleri dondurmanın üzerlerine damladığının farkında bile değillerdir; tıpkı, üstü goncalarla dolu gül dalına konan Kızılgerdan gibi. Ah o ötüş! Yaşamın değerini, o bir […]
( İnsan bazen olaylar karşısında ne söyleyeceğini, nasıl davranacağını bilemez; projektör ışığı görmüş tavşan gibi olur. Yazı yazmak isteyip yazamadığın anlarda da aynı duyguyu hissediyorsun. Baharı yazmak istiyorsun; kuşları, çiçekleri, bize yazı taşıyan ışık dolu günleri. Fakat, yutkunuyorsun ve kalıyorsun öylece. Aşk geliyor aklına, işte tam da sırası, ısınan havalarla birlikte, yapraklanan ağaç gibi, insanda […]
