( Bazen düşerim içimdeki dipsiz, karanlık, sessiz ve bir o kadar da gizemli kuyuya. Kayarım zamanı unutarak yüzeyden aşağılara doğru. Ne kadar gidersem gideyim, bilirim ki sonu gelmeyecek. Sanki bir kuş tüyü gibi süzülürüm düşüncelerimin derinliklerine. Yol boyunca, bazen bildiğim, çıkışı bulabileceğim, bazen de kaybolacağım zihnimin yollarında dolaşır dururum. Süresi belirsiz yolculuk bir an gelir ve son bulur. Dışarıdaki aydınlığın gücüyle sihir kaybolur. Sonra bakmışım ki, dışarıdayım! Elde ettiğim cevaplarla birlikte. Kuyu hep orada duracak; ara sıra istemeden düşeceğim içine, zaman zaman da isteyerek eğileceğim ona doğru ve ayaklarım yerden kesiliverecek; aydınlığın yukarıda olduğunu unutmadan. )