( Çocukça duygularla yaşayabilmek; kızmadan, sorgulamadan ve önemsemeden olacakları. Hoşuna gitmeyecek şeyleri duymaktan korkmadan, ya da göreceklerinle umutsuzluğa kapılmadan. Ne olursa olsun, biraz ağlamak ve sonra hiçbir şey olmamış gibi, yanaklarında kalan ıslak tuzlu kalıntılarla, kahkahalarla koşmak ve yeni bir pencere açmak yaşamda. Geçmişi geride bırakabilmek ve yarın endişesi duymadan uyuyup uyanmak. Mümkün mü? Maalesef! Ne kadar çok okursan oku, dünyayı dolaş alabildiğine ve tanı farklılıkları, ya da kendinle ne kadar boğuşursan boğuş. Hayır, olmayacak. Yine üzüleceksin ve o senin içinde bir iz bırakacak. Yani, hiçbir zaman bakamayacaksın dünyaya çocukluktaki gibi. Haydi boşver, yaşamana bak, diyemeyeceksin inanarak. Bazen o iki kelime ağzından çıkacak, belki birkaç gün sürecek boşvermiş görünmen kendine ve başardığını zannedeceksin. Ama, bir zaman sonra aynı büyümüş duygular hükmedecek hayatına. Değiştirmeyeceğini anlayacak ve onunla yaşamaya alışacaksın sükunetle. )

” Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek
değil.. Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anladım.. ” *

*Can Yücel