Önce yavaş yavaş geçer zaman, bu sırada olabildiğince çok şey ilgini çeker, hepsine meyledersin; ta ki seni yeterince büyüdüğünde sahneye çıkaracak olanı bulana kadar. Sonra oyunlar, okul, arkadaşlıklar ve sıcak havalardaki dondurmalar yok olur. Hızlanır sahip olduğun yaşlar. Ardı sıra gelir günler ve bir bakmışsın koca bir adamsın artık. Elinde olanlar, kaçırdıkların ve pişmanlıklarınla beraber. Yorulduğunu hissettiğinde durur, düşünür ve şöyle dersin kendi kendine: Hep kovaladım ve kovalandım, halbuki huzura bırakmalıydım kendimi zaman zaman. Bomboş sokaklarda gezer gibi, zihnim serbest ve ben hür. İşte o an anlarsın ki, aslında hiçbir şey bazen her şeydir.