( Bazen uzaklaşmak gerek, her yerden, her şeyden ve kalmak sadece, senle. İşte o zaman, anlaşılabilir, muhtemelen bazı şeyler. Aslında, kalabalıklardan gitmeden de, ruhunu tenhalaştırabilirsin. Sanki, denizin metrelerce altındaki gibi, sessizlik ve boşluk hissine benzer bir alan yaratabilirsin kendine. Orada, bir çok canlının arasında yalnızsındır ya; işte öyle! Eğer bunu başarabilirsen, üzüntülerini, seni sıkan şeyleri anlayabilir ve belki de çözebilirsin. Her şeyi çözemesen bile, belleğini, bir parça olsun, gereksiz yere dolduran fazlalıklardan kurtarabilirsin. En azından, sana umut veren, mutlu kılanları ayırırsın o kargaşanın içerisinden ve koyarsın özel bir yere. Babaannenin, camekanının içinde duran biblolar gibi. Hiçbir şey değişmese bile, denemenin huzuru kalır seninle. Ve, çıkarsın su yüzüne … )