( Her şeyiyle o ana ait olmayan, küçük ya da büyük bir kağıdın veya ekranın üzerinde gördüğümüz görüntü. Hiçbir zaman kayıtsız kalamadığım, başka zamandan gelen bir kanıt, sessiz bir feryat sanki. Nerede karşıma çıksa, bu insanların, bu nesnelerin durdurulduğu anı düşünmeden edemem. Nasıl bir gündü, insanlar neler hissediyorlardı? Ya da görüntülerde ki eşyalar kimlere aitti? Dakikalarca incelerim. Teknolojisi yüksek bir aygıttan bakıyorsam, mümkün olduğunca büyütür ve detaylara inerim. Yüz ifadeleri, gözlerindeki heyecan, umut, korku belki de tasvir edemeyeceğim duygular. Hepsi birden bana bir şeyler haykırır. Gittiğim yerlere, gördüğüm, hatta dokunduğum eşyalara aitlerse, daha fazla bakarım o sabit anın görüntüsüne. Tanımadığım yüzler beni alıp götürür düşüncelerimin gizemli yollarına; buralar da karşılaştıklarım ise, en çok kederi taşır bana. Tek bir kare ne kadar çok şey anlatır. Bir varmış bir yokmuş misali; geriye kalan ise sadece sessiz bir andır, ruhumuza dokunan. )