Ağlamalı bazen insan; yanakları ıslanmalı ve gözyaşının gizemli tadını hissetmeli dilinin ucunda, neden aktığını bilmeden damlaların. Kaybedilenler mi, yoksa zaman mı peşinden ağlanan? Belki de hiçbir şey değildir; sadece derinlerden gelen bir duygu, öylesine bir sel olup gözlerinden akan. Özlemle anılan bir sevgili, insanı karanlıklarda sıkışmış bir serçeye dönüştürebilir. Hiç aklına gelmemiş, derinlerde kalmış bir hatıra aniden canlanır hafızanda ve seni öylesine sarsar ki, damlalar yine akar. Aslında en güzeli, huzur dolu ve kendini iyi hissettiğinde, sebepsiz yere dökülendir gözlerinden…