Yaşamak; sınırları zorlayarak, sana bir şeyler söyleyen ve fasit dairenin içinde tutmak isteyenlere inatla, güçlü, istikrarlı ve ne yapmak istediğini bilerek… Tıpkı yaşamak için avına odaklanmış bir vahşi hayvan gibi. Zaman zaman geri çekilmek gerekebilir; kış uykusundaki bir canlı misali, ne yapacağını bilen ama bir sisin ardına saklanarak. Seni bulmalarının imkânsız olduğu bir yerde, sessiz ve derinden. Sonra, ilkbaharın taze çiçekleri gibi uyanmak ve ışıldayan bir yüzle içindeki sonsuz gücü etrafa saçmak. Tutkun, çevrene ilham vermeli. Arada bir sahneden çekilmelisin; bir aktör misali perdeyi kapatmalısın. Ta ki bir sonraki gösteriye kadar. Zamanı geldiğinde yeniden, durmaksızın, her şey sonsuzmuş gibi yaşamaya devam etmelisin. Unutma, ruhundaki ateşi kimse söndüremeyecek. Yeter ki sen onu söndürme!