( Anlamsız gelir bazen var olan her şey; başarıların, yenilgilerin, sevinçlerin ve hüzünlerin; sonunda kaybedeceğini bildiğin bir yarışta olmak istemezsin ve şöyle dersin kendine, “Neden?” ama cevabını veremezsin! Sonra yarını, doğacak güneşi düşünürsün ve sebepsiz yere Kuzguncuk gelir aklına, hem de bir nisan ayında. Yokuşlu sokaklarının üzerindeki masallardan fırlamış gibi duran iki katlı rengarenk tarihi […]
( Karanlık, sessizlik ve arkasından gelen derin yalnızlık. Gecenin içinde kalan her şey, üzeri örtülmüş bir toprak gibi; altında bir çok canlı olduğunu bildiğin halde, hiçbir şey gelmez elden. Beklersin gelecek aydınlığı ve bu kayboluşun büyüsünün bozulmasını. Büyük bir sır! Tek başına kaldığın, düşüncelerinin tutsağı olduğun anlar. Duygularının bir çağlayan gibi içine aktığı da olur […]
( Her şeyiyle o ana ait olmayan, küçük ya da büyük bir kağıdın veya ekranın üzerinde gördüğümüz görüntü. Hiçbir zaman kayıtsız kalamadığım, başka zamandan gelen bir kanıt, sessiz bir feryat sanki. Nerede karşıma çıksa, bu insanların, bu nesnelerin durdurulduğu anı düşünmeden edemem. Nasıl bir gündü, insanlar neler hissediyorlardı? Ya da görüntülerde ki eşyalar kimlere aitti? […]
( Uydurulmuş bütün kuralların dışında, zamansız ve sınırsız, asi bir martı olsam Galata’da! Masmavi suların üzerinde süzülüp, var olmanın dayanılmaz gücünün farkına varsam. Kuleye doğru uçup, konsam en tepesine ve hissetsem soğuk şubat rüzgarlarını. Ya da, saklanıp bir çatının baca kenarına, beklesem erguvan mevsimini; mor tepeli Boğaziçi’ne uçmak için… Bir yok olup, bir var olan […]
( Aynada ki bu surat, klavyeye dokunan parmaklar, ya da bu vücut, ben değilim bazen. Zihnimin içinde dolaşan bilinmezlik, anlamsızlık, tedirginlik dolu bir sürü düşünce ve var olma sebebimizin cevapsızlığı. Sanki, bu ana kadar sahip olduğum tüm bilgilerimin olduğu sayfa, elimde bir ormanda yürüyorum. Satırlar yavaşça kağıdın kenarından kayıyor, zemine düşüp yapraklar arasında kayboluyorlar. Baktığımda […]
